گردو یکی از مهمترین محصولات باغی ایران است. این محصول علاوه بر آن که به عنوان خشکبار شناخته می شود، استفاده فراوانی در صنایع بهداشتی و پزشکی دارد. از مهمترین مشکلات باغات گردو در کشور، بذری بودن درختان است. استفاده از روش بذر سبب تاخیر بسیار زیاد باغات در وارد شدن به مرحله باردهی اقتصادی می‌شود. همچنین ایجاد تنوع ژنتیکی گردو با تکثیر جنسی (روش بذر) نتایج بسیار متنوعی را ایجاد می‌کند که سبب غیر یکنواختی بسیار زیاد محصولات نهایی شده و بازارپسندی را به شدت کاهش می دهد. از این رو، گردو تولید شده باغات فعلی نیز به علت تنوع زیاد موجود در درختان بذری، کیفیت مطلوب و قابلیت رقابت در بازارهای بین‌المللی را ندارند. به طوری که ایران با داران بودن 11 درصد از تولید گردو دنیا تنها سهم 1/0 درصدی در صادرات آن دارد.
تکثیر گردو به روش کشت بافت سبب یکسانی درختان و افزایش عملکرد در واحد سطح می شود. در این روش گیاهان تولید شده عاری از هرگونه عوامل بیماری زای ویروسی، باکتریایی و قارچی هستند. همچنین با کشت گردوهای کشت بافتی در اراضی باغی، درختان از سال چهارم باردهی اقتصادی خواهند داشت در حالی که گردوهای بذری و پیوندی به ترتیب از سال دهم و ششم به باردهی می رسند. در گردوهای پیوندی مشکلات ناشی از پیوند که شامل عدم یکنواختی ژنتیکی پایه ها (در نهالستان هایی که از پایه های بذری برای تولید نهال استفاده می کنند)، عدم گیرایی با درصد بالای پیوندک، انتقال بیماری از طریق زخم ایجاد شده در محل پیوندک و ... دیده می شود. در حالی که در گردوهای کشت بافتی هیچ یک از این موارد وجود ندارد. با کاشت گردوهای کشت بافتی می توان باغداری را به روش مکانیزه اجرا نمود که یکی از محاسن مهم اقتصادی این محصول به شمار می آید.
